درخشش دوباره یک ابرنواختر در سال 2037

به گزارش مجله یک کامپیوتر، ستاره شناسان پیش بینی می نمایند که ابرنواختری که در گذشته تلسکوپ فضایی هابل از آن تصویربرداری نموده بود، بار دیگر در سال 2037 قابل رویت خواهد بود.

درخشش دوباره یک ابرنواختر در سال 2037

به گزارش خبرنگاران و به نقل از اسپیس، این ابرنواختر که Requiem نام دارد در نتیجه انفجار ستاره ای در فاصله 10 میلیارد سال نوری از زمین ایجاد شده است.

به لطف پدیده همگرایی گرانشی این ابرنواختر در سال 2016 سه بار قابل رویت شد.

همگرایی گرانشی هنگامی رخ می دهد که نور یک چشمه درخشان بسیار دور مانند یک اختروش(یک هسته فعال به شدت نورانی و دوردست) که وابسته به یک کهکشان جوان است، در مسیرش تا رصدگر، از کنار جسم پرجرم دیگری مانند یک خوشه کهکشانی بگذرد و مسیرش خمیده گردد. جسم میانیعدسی گرانشی نامیده می گردد. در این مورد خوشه کهکشانی بزرگی به نام MACS J0138.0-2155 به نام عدسی گرانشی عمل نموده است تا این ابرنواختر سه بار رویت گردد.

پیش بینی آن که این ابرنواختر بار دیگر قابل رویت خواهد بود براساس مدل سازی های رایانه ای از تراکم ماده درون خوشه کهکشانی که در فاصله چهار میلیارد سال نوری اززمین واقع شده است، اجرا شده است.

گروهی از محققان اروپایی و آمریکایی در بیانیه ای اعلام کردند که آخرین ظهور این ابرنواختر بر خلاف سه مشاهده قبلی بیش از دو دهه به طول خواهد انجامید زیرا نوری که آخرین تصویر را ایجاد می نماید باید از مرکز این خوشه کهکشانی عبور کند که به علت غلظت زیاد ماده تاریک در این نقطه بسیار متراکم تر است.

استیو رودنی (Steve Rodney)، ستاره شناس دانشگاه کارولینای جنوبی و رهبر این پروژه در بیانیه ای گفت: این آخرین نور از ابرنواختر Requiem است که به ما می رسد.

سه تصویر قبلی از این ابرنواختر به طور اتفاقی در سال 2019 در داده های تلسکوپ هابل سه سال پس از رصد کشف شدند. گیب برمر (Gabe Brammer)، ستاره شناس دانشگاه کپنهاگن در دانمارک که در جستجوی کهکشان های دور دست بود، تصادفا به این ابرنواختر برخورد. او ابتدا نقطه ای کوچک در تصاویر ثبت شده هابل در سال 2016 رویت کرد و تصور کرد که این نقطه کهکشانی در دور دست است. برمر که خود هم از نویسندگان این مقاله نو است می گوید: در جستجوی بیشتر داده های متعلق به سال 2016 من به سه شی برخوردم که دو تا از آن ها قرمز و دیگری بنفش بود. این سه نقطه سطوح روشنایی متفاوتی داشتند. برمر در تصاویر نوتر هم در پی این نقاط نورانی گشت اما در کمال تعجب آن ها ناپدید شده بودند.

او می گوید: ناگهان دریافتم که این اجسام نورانی کهکشان نیستند بلکه یک منبع نور گذرا در هستند.

انفجار ابرنواختر تنها چندین ثانیه به طول می انجامد. نور ایجاد شده به سرعت محو می گردد و ظرف یک سال به کلی از بین می رود.

با آنالیز بیشتر تصاویر دانشمندان لکه هایی از غبار در اطراف این نقاط روشن مشاهده کردند که می تواند ناشی از کهکشان میزبان باشد.

رودنی، برمر و یوهان ریچارد از دانشگاه لیون در فرانسه برای آنالیز بهتر این پدیده با یکدیگر به همکاری پرداختند. آن ها براساس سه رصد پیشین نقشه ای از پراکندگی ماده تاریک در خوشه کهکشانی مورد نظر تهیه کردند تا نحوه خم شدن نور را دریابند. آن ها دریافتند که این ابرنواختر علاوه بر قابل رویت بودن در سال 2037 می تواند بار دیگر در سال 2042 رویت گردد اما این پدیده به شدت کم نور است و احتمالا نمی توان آن را به خوبی رصد کرد و اطلاعات ارزشمندی به دست آورد.

دانشمندان امیدوارند که رصد دوباره این ابرنواختر فرصت های بیشتری برای جمع آوری اطلاعات در خصوص این کهکشان دور و تراکم ماده تاریک در آن فراهم کند.

ماده تاریک که تصور می گردد بیشترین ماده در دنیا است مسئول بخش زیادی از نیروهای گرانشی در دنیا بوده و نقش مهمی در انبساط آن ایفا می نماید.

abanhome.com: گروه ساختمانی آبان: بازسازی ساختمان و تعمیرات جزئی و کلی و طراحی ویلا و فضای سبز و روف گاردن، طراحی الاچیق، فروش درب های ضد سرقت را از ما بخواهید.

datapad.ir: دیتاپد، با مجله فناوری و تخصصی رایانه از همه چیز سر در بیاورید.

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 24 مهر 1400 بروزرسانی: 24 مهر 1400 گردآورنده: 1com.ir شناسه مطلب: 64038

به "درخشش دوباره یک ابرنواختر در سال 2037" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "درخشش دوباره یک ابرنواختر در سال 2037"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید